Byłam przemoczona i zmarznięta. Śnieg sypał z nieba, mróz szczypał w oczy. A ja miałam mokre stopy i 3 km do domu. Nie dam rady...
Zobaczyłam światło w oknie. W TYM oknie.
Zapukałam tam. Do drzwi do których jeszcze pół roku temu pukałam z radością kolejnego spotkania.
Rozstaliśmy się 5 miesięcy temu. Nie mógł już znieść moich nerwów.
Ale teraz nie miałam wyboru, musiałam się gdzieś ogrzać.
Drzwi otworzyły się.
- hej... nie spodziewałem się Ciebie, ale widzę, że jesteś cała przemoczona, wejdź.
- przepraszam, chwilę się ogrzeję i wracam do siebie.

Tylko usiadłam i zaraz miałam pod nosem kakao i z cynamonem i pierniki. To było typowo "nasze". Wiedział, że to uwielbiam. Za każdym razem zapach piernika i cynamonu mi się z nim kojarzył.

- Dobra, mów co u Ciebie. - powiedział
- Od 4 miesięcy leczę się. Poszłam do psychologa, staram się panować nad nerwami, widzę już drobne efekty.
- Cieszy mnie to - odparł szczerze - przyznam Ci się, od naszego rozstania ciągle o Tobie myślałem, o cynamonie i piernikach. Trzymałem to cały czas w tym pudełku, czekałem aż kiedyś przyjdziesz i będziemy mogli razem je jeść popijając kakao.
- kocham Cię - powiedziałam tylko
- też Cię kocham, tylko obiecaj, że nie przerwiesz leczenia
- przyrzekam.

Byłam przemoczona i zmarznięta. Śnieg sypał z nieba, mróz szczypał w oczy. A ja miałam mokre stopy i 3 km do domu. Nie dam rady...
Zobaczyłam światło w oknie. W TYM oknie.
Zapukałam tam. Do drzwi do których jeszcze pół roku temu pukałam z radością kolejnego spotkania.
Rozstaliśmy się 5 miesięcy temu. Nie mógł już znieść moich nerwów.
Ale teraz nie miałam wyboru, musiałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W domu pachniało cynamonem, piernikami i... spalenizną.

Wszedłem do kuchni, Małgorzata gniotła ciasto.
- Jak idzie?
- Średnio powiedziałabym, ale cóż w święta nawet ciasto zasługuje na drugą szansę. A ty masz szansę mi pomóc - Małgorzata uśmiechnęła się w taki sposób, w jaki tylko Ona potrafiła się uśmiechać. Czy kiedykolwiek byłbym w stanie jej odmówić?

W domu pachniało cynamonem, piernikami i... spalenizną.

Wszedłem do kuchni, Małgorzata gniotła ciasto.
- Jak idzie?
- Średnio powiedziałabym, ale cóż w święta nawet ciasto zasługuje na drugą szansę. A ty masz szansę mi pomóc - Małgorzata uśmiechnęła się w taki sposób, w jaki tylko Ona potrafiła się uśmiechać. Czy kiedykolwiek byłbym w stanie jej odmówić?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W domu unosi się zapach cynamonu, pieczonych pierniczków i mandarynek. To oznacza, że zbliżają się święta. Wspaniały czas i szansa dla wielu ludzi na pojednanie się z bliskimi. W tym czasie ponoć łatwiej się wybacza. Wydaje mi się, że dlatego mówi się o magii świąt.
Moje pierniczki mają kształt serca. Robię je dla kogoś, kogo bardzo zraniłam. Wiem, że nie zasługuję na wybaczenie. Nie, wcale nie jestem surowa dla siebie. On chciał mnie odzyskać, a ja chciałam, by cierpiał. Chciałam, by cierpiał tak mocno, jak mocno mi go brakowało przez całe życie. Robiłam wszystko, by zburzyć jego rodzinę. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że żyłam w kłamstwie. Nie wiedziałam, że to nie z jego winy nie było go przy mnie. Nie wiedziałam, jak bardzo mnie kocha i tęskni.

Idę do niego z pudełkiem w ręku, wypełnionym pachnącymi piernikami. Pukam do jego drzwi. Otwiera je. Widzę jego spojrzenie, widzę światło w jego oczach. W moim sercu zrobiło się ciepło. Widzę światełko w tunelu, jest szansa - szansa na wybaczenie.
- Przepraszam Cię tato. Wybacz mi za to co zrobiłam. Naprawdę chcę być Twoją córką i chcę byś Ty był dla mnie ojcem. Dasz mi drugą szansę? - wziął mnie w ramiona i oboje ze wzruszenia mocno się rozpłakaliśmy.

W domu unosi się zapach cynamonu, pieczonych pierniczków i mandarynek. To oznacza, że zbliżają się święta. Wspaniały czas i szansa dla wielu ludzi na pojednanie się z bliskimi. W tym czasie ponoć łatwiej się wybacza. Wydaje mi się, że dlatego mówi się o magii świąt.
Moje pierniczki mają kształt serca. Robię je dla kogoś, kogo bardzo zraniłam. Wiem, że nie zasługuję na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zbliżała się Wigilia. Magda w domu szykowała dania, by zawieźć je na kolację do moich rodziców. Ja Poszedłem do jubilera, chciałem jej kupić naszyjnik z otwieranym oczkiem, taki zawsze chciała. Uwagę mą przykuła około 10 -letnia dziewczynka, która ze łzami w oczach chciała kupić mamie prezent, lecz brakowało jej pieniędzy. Usłyszałem, że jej mama jest bardzo chora i być może to jej ostatnie święta. Ścisnęło mnie za serce i dorzuciłem resztę pieniędzy, w końcu są święta. W drodze do rodziców złapaliśmy gumę, pech chciał, że zapomniałem telefonu, a komórka Magdy rozładowała się. Na szczęście blisko był dom, zapukałem. Drzwi otworzyła dziewczynka ze sklepu. Ona też mnie poznała i zaprosiła do środka, Magda od razu polubiła Marysię, bo tak jej było na imię. Poznaliśmy również Ewę mamę Marysi. Przyniosłem z samochodu piernik, rybę w galarecie, kutię i krokiety, które Magda zrobiła. Widziałem łzy w oczach Ewy, która podczas łamania opłatkiem wyszeptała mi do ucha "Zaopiekujcie się nią, proszę" Nie bardzo wiedziałem co powiedzieć. Zdałem sobie sprawę, że to dziecko od dawna nie miało prawdziwych świąt, ani pełnej rodziny. Wymieniliśmy się numerami telefonów, gdyby Marysia i Ewa potrzebowały pomocy. Niestety następnego dnia otrzymałem telefon-Ewa zmarła. Łzom nie było końca, wtedy wiedziałem co miała na myśli. Patrzyłem w oczy Magdy i wiedziałem, że myślimy o tym samym. 10 lat bezskutecznie staraliśmy się o dziecko, Marysia była dzieckiem na które czekaliśmy. Szczęście nam sprzyjało podczas formalności związanych z adopcją Marysi. My dostaliśmy szansę by być rodzicami, Marysia dostała, szansę by mieć pełną rodzinę dom i miłość.

Zbliżała się Wigilia. Magda w domu szykowała dania, by zawieźć je na kolację do moich rodziców. Ja Poszedłem do jubilera, chciałem jej kupić naszyjnik z otwieranym oczkiem, taki zawsze chciała. Uwagę mą przykuła około 10 -letnia dziewczynka, która ze łzami w oczach chciała kupić mamie prezent, lecz brakowało jej pieniędzy. Usłyszałem, że jej mama jest bardzo chora i być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W całym domu pachniało piernikami i cynamonem. Teresa już od kilku godzin krząta się po kuchni, w której przygotowuje pyszności na nadchodzące święta. W tym roku będzie to dla niej naprawdę ważny czas, bo odwiedzi ją jej siostra Barbara. Ta sama, z którą nie rozmawiała już od kilku lat. Pokłóciły się kiedyś dość poważnie, a stanowcza i konfliktowa Barbara bardzo długo żywiła w sobie urazę. Ku zaskoczeniu Teresy to właśnie jej siostra zaproponowała spotkanie w święta i wyszła z tą inicjatywą. Teresa z niecierpliwością wyczekiwała dnia ich spotkania. Pokładała wielkie nadzieje co do tego dnia. Nie chciała już dłużej ciągnąć tego konfliktu, więc postanowiła, że ugości siostrę bardzo uroczyście. Wierzyła, że świąteczny klimat i ten magiczny czas pozwolą im zapomnieć o tym co było i dadzą nadzieję na lepsze relacje między nimi. Gdy nadszedł ten wyczekiwany dzień, obie siostry na nowo połączyła silna więź. Po wyjaśnieniu sobie wszystkiego dały sobie szansę. Szansę na naprawienie tego wszystkiego, co wywołał ten niepotrzebny konflikt. Zapewne pomógł im w tym ten świąteczny i uroczysty nastrój, który od zawsze jednoczy ludzi.

W całym domu pachniało piernikami i cynamonem. Teresa już od kilku godzin krząta się po kuchni, w której przygotowuje pyszności na nadchodzące święta. W tym roku będzie to dla niej naprawdę ważny czas, bo odwiedzi ją jej siostra Barbara. Ta sama, z którą nie rozmawiała już od kilku lat. Pokłóciły się kiedyś dość poważnie, a stanowcza i konfliktowa Barbara bardzo długo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dokładnie trzy lata temu świąteczne przygotowania zakończyły się nieszczęściem i traumą. Terapeuta uważa, że przezwyciężenie strachu przed świętami, to najważniejszy krok z jakim przyjdzie mi się zmierzyć. Dla miłości i dziecka w drodze warto. W końcu mała Ala zasługuje na szczęśliwe święta. Moje wspomnienia nie mogą zniszczyć jej przyszłości. To moje małe światełko, chociaż teraz to jeszcze tak mały okruszek jak niewielki promyczek, ale wystarczy by odgonić koszmary z przeszłości.
Tak rozważałem kiedy z żoną wieszaliśmy pierniczki na choince. Zapach cynamonu witał teściów i dziadków już od progu. Pod przystrojonym drzewkiem zaczynało brakować miejsca na kolejne kolorowe pakunki, a bratanek i bratanica co chwila podbiegali do żony z pytaniem "A co teraz robi mała Ala?".
Szybko rozbawiłem najmłodszych. Skończyliśmy na budowaniu z lego krainy czarów (to chyba zasługa imienia wybranego dla córki), ale kiepsko nam szło, bo maluchy paprały klocki w cynamonowym pyle. Mama zawsze uwielbiała dodawać cynamon. Co prawda do klocków go nie stosowała, ale spodobałyby jej się takie święta, a w następne Ala będzie już rozrabiać z nami.

Dokładnie trzy lata temu świąteczne przygotowania zakończyły się nieszczęściem i traumą. Terapeuta uważa, że przezwyciężenie strachu przed świętami, to najważniejszy krok z jakim przyjdzie mi się zmierzyć. Dla miłości i dziecka w drodze warto. W końcu mała Ala zasługuje na szczęśliwe święta. Moje wspomnienia nie mogą zniszczyć jej przyszłości. To moje małe światełko,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cicha noc, święta noc… Samotna noc. Wigilia. Siedziałam przy oknie i patrzyłam jak przez zaśnieżone ulice oświetlone mdłymi światłami latarni przedzierają się ludzie. Idą na pasterkę. Trzymają się za ręce, obejmują. Widziałam te nachylone ku sobie głowy zdradzające sobie słodkie tajemnice, przekazujące wyrazy miłości. Tak bardzo chciałabym tam być. Niestety, 3 miesiące temu wszystko zniszczyłam. Od roku miałam duży problem z alkoholem, ale gdy poznałam Adama, myślałam, że wszystko się zmieni. Że będę potrafiła. Ale znowu mnie poniosło, w dodatku na spotkaniu rodzinnym. To był ogromny błąd i straszny wstyd dla mnie. Nigdy nie zapomnę tego bólu w jego oczach. I tych słów-że nie potrafię uczyć się na błędach, że nie można mi zaufać, że niszczę każdą daną mi szansę. To złamało moje serce, ale sprawiło, że od tej pory nie piję.
Dryń. Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Zrzuciłam z kolan puchaty koc i poszłam otworzyć. Za drzwiami stał wielki zielony świerk. A za nim krył się..
-Adam!-byłam zdumiona
-Zakładałem, że nie masz jeszcze choinki- powiedział
-Nie.
Wszedł do domu i oparł drzewko o ścianę. Na włosach nadal miał płatki śniegu.
-Wiesz, wydaje mi się, że nie zrobiłem najlepiej…-zaczął, powoli zbliżając się do mnie.
-Ach tak?
-Bo widzisz- podszedł i chwycił mnie delikatnie w pasie –zachowałem się bardzo nieodpowiedzialnie. Ty miałaś problem, a ja cię zostawiłem.
-Nie piję.
-Wiem-pocałował mnie delikatnie w usta- Przepraszam. Czy teraz ty mogłabyś mi dać drugą szansę?-spytał. Z piskiem rzuciłam mu się na szyję. Reszta wieczoru utonęła w pachnących świerkowych gałązkach.

Cicha noc, święta noc… Samotna noc. Wigilia. Siedziałam przy oknie i patrzyłam jak przez zaśnieżone ulice oświetlone mdłymi światłami latarni przedzierają się ludzie. Idą na pasterkę. Trzymają się za ręce, obejmują. Widziałam te nachylone ku sobie głowy zdradzające sobie słodkie tajemnice, przekazujące wyrazy miłości. Tak bardzo chciałabym tam być. Niestety, 3 miesiące temu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W kuchni było aż biało od mąki z lepionych pierogów i uszek z grzybami. Michał z Zuzanną byli specjalistami od tego wigilijnego przysmaku, od rana przygotowywali potężne porcje na Wigilijną kolacje. W końcu do stołu miało zasiąść dwadzieścia osób. Dziewiętnaście, jak Zuzanna policzyła. Trzy lata temu okrągła liczba zmniejszyła się o jeden.
W wielkim garze zaczął bulgotać barszcz. Babcia przemieszała drewnianą łychą wewnątrz puszczając oko do swojej córki.
- Ty się Zuza zajmij pierożkami a zupkę zostaw mnie.
- Mamo a kompot z suszu! – Zuzanna przypomniała sobie o kolejnym daniu, które nie zostało jeszcze przygotowane.
- Hela zrobi.
Seniorka bardzo dobrze organizowała pracę każdego domownika w ten magiczny dzień aby każdy zrobił coś pożytecznego i później w spokoju mógł zasiąść do stołu.
Zuzanna na chwilę oderwała się od pracy i spojrzała do pokoju gdzie najmłodsi z rodziny ubierali choinkę. Tak, choinka też przystrojona, pomyślała. Ściskało ją w gardle. Trzy lata temu Izabela zawsze pomagała w tym najmłodszym. Wieszała piernikowe ciasteczka na gałązkach. Ich świeżo dorosła zbuntowana córeczka, która w swoim życiu wybrała niewłaściwego mężczyznę a tym samym skreśliła rodzinę. Uciekła bez słowa pożegnania.
Kuchenny harmider przerwało skrzypienie starych drewnianych drzwi. Szeleścił celofan, gaworzył bobas.
- Cześć mamo, cześć tato – u progu kuchni stała przemarznięta Iza z maluszkiem na rękach – czy mogę dziś zjeść z wami kolacje? Upiekłam pienika z dynią, wiem że lubicie.
Zuzanna nie mogła powstrzymać łez i rzuciła się na szyje córce. Chwilę później dołączył do nich umazany mąką Michał. Te święta znowu będą magicznie pachnieć cynamonem i imbirem…

W kuchni było aż biało od mąki z lepionych pierogów i uszek z grzybami. Michał z Zuzanną byli specjalistami od tego wigilijnego przysmaku, od rana przygotowywali potężne porcje na Wigilijną kolacje. W końcu do stołu miało zasiąść dwadzieścia osób. Dziewiętnaście, jak Zuzanna policzyła. Trzy lata temu okrągła liczba zmniejszyła się o jeden.
W wielkim garze zaczął bulgotać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

─ Witajcie, wróbelki. Dziś mamy wyjątkowy dzień, Wigilię ─ powiedział Pan Damian, rozrzucając więcej nasion niż zwykle. Macie szczęście, że macie siebie-powiedział,ze smutkiem mężczyzna.
Minęło już 15 lat od momentu, kiedy Pan Damian spędzał Boże Narodzenie z bliskimi. Fakt utraty pracy spowodował, że mężczyzna zaczął pić. Rodzina początkowo wspierała mężczyznę, ale on nie chciał pomocy, staczał się coraz bardziej, kradł pieniądze, byle mieć za co kupić wódkę. Kiedy zorientował się, co traci, było już za późno. Na szczęście znalazł pomoc. Od dwunastu lat nie miał w ustach, kropli alkoholu. Sam nawet pomagał, takim jak on w ośrodku dla uzależnionych jako wolontariusz.
Nagle zadzwonił telefon. Mężczyzna uśmiechnął się, widząc, kto dzwoni. To była Ania. Pan Damian bardzo ją lubił. Jej ojciec również był alkoholikiem, załamał się po śmierci żony. Jednak Ania nie poddała się, walczyła o ojca i wygrała. Andrzej nie pił już od 8 miesięcy.
- Dzień dobry, Damianie, razem z tatą chcielibyśmy zaprosić Cię na Wigilię- powiedziała dziewczyna.
- Dziękuję Aniu, przyjdę na pewno.
Mężczyzna postanowił kupić trochę pierniczków na pobliskim stoisku z łakociami, nie wypada przecież przyjść z pustymi rękami- pomyślał. Przyszedł na umówioną godzinę i zadzwonił do drzwi. Kiedy drzwi się odtworzyły, omal nie wypuścił pierniczków. W drzwiach stały jego dzieci. Okazało się, że Ania zaprosiła ich na Wigilię. Po szczerej rozmowie z dziećmi Pan Damian czuł się szczęśliwy, znowu miał rodzinę. W tym roku zapach cynamonu i światełka na choince cieszą jakby bardziej- pomyślał.

─ Witajcie, wróbelki. Dziś mamy wyjątkowy dzień, Wigilię ─ powiedział Pan Damian, rozrzucając więcej nasion niż zwykle. Macie szczęście, że macie siebie-powiedział,ze smutkiem mężczyzna.
Minęło już 15 lat od momentu, kiedy Pan Damian spędzał Boże Narodzenie z bliskimi. Fakt utraty pracy spowodował, że mężczyzna zaczął pić. Rodzina początkowo wspierała mężczyznę, ale on nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Benjamin prowadził jedną z popularniejszych cukierni w mieście. Powoli zbliżał się okres świąteczny, a jako, że nie miał on żony, cały swój czas przeznaczył na biznes. Tego roku zdarzyło się jednak coś niespodziewanego.
Do jego sklepu zawitał chłopiec w przetartej kurtce i z jednym butem na nodze. Poprosił go o woreczek pierników, a później uciekł wraz ze smakołykami. Mężczyzna zostawił cukiernię w opiece pracownic, a sam udał się w pościg za małym złodziejem. Po dłuższym dystansie w końcu chwycił dzieciaka za ramię, wyrwał słodycze z rąk i pouczył, że nie wolno kraść. Reszta wieczoru minęła spokojnie, a przed zamknięciem lokalu życzył ekspedientkom zdrowych i radosnych świąt.
Następnego dnia rano postanowił przejść się po pięknie ozdobionych ulicach. Wśród wszystkich bożonarodzeniowych świateł i choinek zastał dość nietypowy widok. Przy jakimś budynku mieszkalnym siedział ten sam łobuz, który wczoraj narobił tyle zamieszania.
- Hej, chłopcze! - krzyknął do niego. - Gdzie twoi rodzice?
- Nie mam rodziców - odparł ponuro dzieciak.
- Nie masz żadnego domu? Rodziny? Przyjaciół?
- Nic a nic.
W jednej chwili w Benjaminie obudziło się współczucie i żal.
- Może... chciałbyś ze mną spędzić święta? - zapytał łagodnie. - Jest Wigilia, a ja nie mam zamiaru zostawiać cię tutaj, podczas gdy temperatura wciąż spada.
Chłopiec uśmiechnął się na te słowa. Nie codziennie dostaje się propozycję drugiej szansy po tylu latach kłamstw i kradzieży. Bez zawahania wziął za rękę piekarza i oboje ruszyli świętować ten wspaniały dzień.

Benjamin prowadził jedną z popularniejszych cukierni w mieście. Powoli zbliżał się okres świąteczny, a jako, że nie miał on żony, cały swój czas przeznaczył na biznes. Tego roku zdarzyło się jednak coś niespodziewanego.
Do jego sklepu zawitał chłopiec w przetartej kurtce i z jednym butem na nodze. Poprosił go o woreczek pierników, a później uciekł wraz ze smakołykami....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej